امنیت شبکه (به انگلیسی: Network Security) شامل مقررات و سیاست‌های گرفته شده توسط مدیریت شبکه است که به منظور جلوگیری و نظارت بر دسترسی غیرمجاز، سوء استفاده، اصلاح، یا ایجاد محدودیت در شبکه‌های کامپیوتری و منابع قابل دسترس در شبکه، تدوین و اعمال می‌گردد.
کاربران یک شناسه و رمز عبور یا اطلاعات تصدیق کننده دیگری را انتخاب می‌کنند یا به آنها اختصاص داده می‌شود که به آنها اجازه دسترسی به اطلاعات و برنامه‌های درون اختیاری خود را می‌دهد. امنیت شبکه انواع شبکه‌های کامپیوتری چه دولتی و چه خصوصی را پوشش می‌دهد که در مشاغل روزمره مورد استفاده قرار می‌گیرند: انجام معاملات و ارتباطات بین کسب و کارها، سازمان‌های دولتی و افراد. شبکه‌ها می‌توانند خصوصی باشند، مانند درون یک شرکت. امنیت شبکه در سازمان‌ها، بنگاه‌ها، و انواع دیگر موسسات نقش مهمی دارد. رایج‌ترین و ساده‌ترین راه حفاظت از یک منبع شبکه با اختصاص آن یک نام منحصر به فرد و یک رمز عبور مربوط است.
ربارت‌های «امنیت شبکه» و «امنیت اطلاعات» اغلب به جای هم مورد استفاده قرار می‌گیرند. عدم آشنایی بسیاری از کاربران و کارکنان سازمان‌ها، به نفوذگران کمک می‌کند تا به راحتی وارد یک شبکه کامپیوتری شده و از داخل آن به اطلاعات محرمانه دست پیدا کنند یا این که به اعمال خرابکارانه بپردازند. هر چه رشد اینترنت و اطلاعات روی آن بیشتر می‌شود نیاز به اهمیت امنیت شبکه افزایش پیدا می‌کند. امنیت شبکه به‌طور کلی برای فراهم کردن امکان حفاظت از مرزهای یک سازمان در برابر نفوذگران (مانند هکرها) به کار می‌رود. برای تأمین امنیت بر روی یک شبکه، یکی از بحرانی‌ترین و خطیرترین مراحل، تأمین امنیت دسترسی و کنترل تجهیزات شبکه است. تجهیزاتی همچون مسیریاب، سوئیچ یا دیوارهای آتش. با این حال، امنیت اطلاعات به صراحت بر روی محافظت از منابع اطلاعاتی در برابر حمله ویروس‌ها یا اشتباهات ساده توسط افراد درون سازمان متمرکز شده‌است و برای این منظور از تکنیک‌های جلوگیری از از دست رفتن داده‌ها (DLP) بهره می‌برد. یکی از این تکنیک‌ها، تقسیم‌بندی شبکه‌های بزرگ توسط مرزهای داخلی است.
